بررسی راههای کاهش دررگ انتهای بدنه یک هواپیمای ترابری – تاکتیکی بر اساس تحلیلهای cfd و تستهای تجربی تونل باد

در این پایان نامه، با توجه به طراحی و تحلیل آیرودینامیکی بدنه یک هواپیما که از حالت مسافربری به باربری-تاکتیکی تبدیل شده است و همچنین با توجه به اینکه تمرکز اصلی این پژوهش بر روی کاهش مقدار نیروی پسآ می باشد، در ابتدا مطالعاتی در رابطه با روشهای معمول کاهش پسآ ناشی از بدنه هواپیما انجام شده است. در ادامه با توجه به یکی از روشهای تاثیر گذار اشاره شده در کاهش نیروی پسآ که همان تغییر پروفیل انتهای بدنه می باشد، فعالیت اصلی پروژه آغاز می شود. با توجه به محدودیت ها و تئوریهای موجود برای کاهش نیروی پسآ، بدنه های مختلفی طراحی و مدلسازی شده و سپس با استفاده از نرم افزار فلوئنت مورد آنالیز قرار گرفته اند. همچنین با توجه به یکی دیگر از روشهای معمول مورد استفاده به منظور کاهش نیروی پسآ در هواپیمای باربری که همان افزودن لکس به لبه حمله دم افقی می باشد، کار دنبال شده است. قبل از استفاده از نرم افزار فلوئنت، نخست روشهای موجود برای مدلسازی اغتشاش در جریان سیال که بطور خلاصه شامل مدلهای dns، les و rans می شود، مورد معرفی و بررسی قرار گرفت. با مقایسه بدنه ها و تغییرات اعمالی، نهایتا بدنه ای که دارای کمترین ضریب پسآ بوده به عنوان بدنه نهایی انتخاب شده است. مدل این بدنه پس از ساخته شدن در یک مقیاس کوچکتر با توجه به امکانات موجود برای انجام تستهای تونل باد، تحت تست تجربی قرار گرفته و نتایج حاصله از آزمایشات تونل باد با نتایج حاصله از تحلیل عددی مورد مقایسه قرار گرفته است.